Uit de kast?

Tja, leuke vraag, of toch niet? De buitenwereld is nog niet ervan overtuigd dat er niks mis is met het mogen hebben van meerdere liefdesrelaties. Gelukkig heb ik daar nog geen negatieve ervaringen van, alleen maar leuke. Ben ik uit de kast? Nou staat polyamorie natuurlijk niet op mijn voorhoofd geschreven maar ik hou het ook niet angstvallig verborgen. Laat het me zo zeggen, de deur van onze kast staat op een kier en iedereen is er welkom.

Op mijn werk ligt onder de doorzichtige muismat onder andere een foto van mij samen met mijn twee dames. In mijn beurs zit er ook eentje van ons twee. Vaak is de foto van ons drietjes een aardige opener. "Goh, wie zijn dat?" Waarop ik zonder enige schroom antwoord: "Dat zijn mijn vrouw en mijn vriendin."
De reacties daarop variëren van een nietszeggend "Leuk" tot een vertwijfeld "Hè, hoe bedoel je?" Waarna ze meestal met verbaasd gezicht maar vol interesse en vragen ons verhaal krijgen verteld, wanneer ze dat willen.
Wie vraagt krijgt van mij een eerlijk antwoord... daar ben ik met "onbekenden" best makkelijk in.  Ze hebben ons maar te nemen of te laten zoals we zijn.
  
In onze vriendenkring zijn het de intimi die weet hebben van onze polyamoureuse relatie. Voor het gros van onze vrienden zijn we nog steeds het -geloof ik- enige koppel dat volgens de aloude traditie het rijtje is afgegaan. Verliefd, samenwonen, verloofd, getrouwd, kinderen en daarbij ook nog eens nog steeds samen zijn. En dat gelukkige gezinnetje is dan ook hun beeld van ons, wat ons betreft geen probleem want we zijn ook een gelukkig gezinnetje, maar wel met een geweldig extraatje.

Familie is daarentegen weer een ander verhaal. Onze beider ouders, broers en zussen hebben van onze polyamorie leven geen weet, voor zover ze het laten merken tenminste, je weet maar nooit.
Daar waar we weten dat familie op internet rondzwerft hebben we het er bewust niet over. Hoewel soms er een opmerking langs komt die voor meerdere uitleg vatbaar is.
Voor hen houden we het nog stil, niet omdat ze het niet aan zouden kunnen of zoiets maar meer voor ons gevoel, dat we daar dan ook geen verantwoording over hoeven af te leggen. Of we dan bang zijn voor lastige vragen? Nee niet echt, wij zijn er blij mee, dát telt voor ons. Misschien is het wel een beetje het gevoel niet meer aan het monogame, huisje, boompje, beestje te voldoen. Aan de andere kant is dat ook niet meer wat we willen. Nou ja, ons huisje, boompje, beestje wel, maar dat monogame dat is niet meer ons ideaal.
Onze dochter van 7 kent onze "vrienden" wel maar daar houdt het dan ook bij op. Dat komt nog wel een keer, later als ze weer wat ouder is. Zij was wel een van de eersten die opmerkte dat pappa en mamma weer heerlijk verliefd waren. Tja kinderen pikken dat soort dingen allemaal snel op.

En hier, waar "de wereld" het kan lezen wil ik het er graag over hebben. Om de wereld te laten weten dat het bestaat en helemaal zou gek nog niet is. En als er dan toevallig iemand onze verhalen leest die het nog niet wist.. ach dan zijn ze welkom om ons verhaal te horen.
Tot er een dag komt dat de deuren van onze kast wagenwijd open staan en we er zomaar opeens uit komen.
Hopelijk tegen die tijd in een samenleving waar polyamorie niet meer vreemd of gek is.