Ik wordt al beetjes blij als ik er aan denk dat we elkaar weer zien...
In dit weekend was een feestje van mijn zussie en haar tante, een feestje waar we allebei voor waren uitgenodigd. Die feestjes zijn altijd heel gezellig.
Omdat Murphy het graag zo heeft komen we met taart natuurlijk toch stipt om 11uur aan. Ik word altijd blij als mijn taartcreaties geslaagd blijken te zijn, iets dat voor mij afhangt van de ontvanger, ook al vind ik hem zelf niet perfect. Nou dat zat wel goed, de taart en wij worden zoals altijd met open armen en veel enthousiasme ontvangen.
De klok kan niet snel genoeg gaan vanaf dan. Eén uur zou ze aankomen, de NS dacht daar anders over... vierentwintig over één werd het dus. Ik maak me los van het gezelschap en vertrek met blije gedachten naar het station. Ik parkeer de auto en loop naar binnen. Al snel zie ik haar vermoeid van de treinreis en de late helse dienst de vorige avond, met een mooie roos voor de jarige in de hand, de trap aflopen. Het lijkt alsof ze opeens sneller de trap af komt wanneer ze me ziet. Eenmaal beneden sluit ik haar in mijn armen in een innige omhelzing.
Die blijft niet onopgemerkt, vanaf de trap komt een lief "ohhhh" wat blijkbaar aanstekelijk was. Het werd overgenomen door de volgenden die naar beneden kwamen en het duurde niet lang of er klonk een aanzwellend applaus.
Ons gevoel werd perfect uitgedrukt
Een compliment voor de liefde...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten