Supercalifragilisticexpialidasties

Dit heerlijk berichtje vond ik nog tussen de concepten... 

Het is vrijdag, vandaag mag ik op uitnodiging van de oudste van R. mee naar Mary Poppins. Een dag die er vantevoren hectisch uit zag valt uiteindelijk mee. Vrijdagmiddag op het werk krijg ik een berichtje van Angel, haar broer is er en zij zullen onze oudste van school halen en naar oma brengen. Iets wat ik eerst zou doen omdat ik de auto meeneem. Half twee vertrek ik op het werk om thuis nog even afscheid te nemen en de taart voor de verjaardag in de auto te schuiven. Als ik in de auto stap grapt mijn zwager dat ik wel een bewijsstuk moet meenemen van Mary Poppins, niet dat ik bij een stiekeme vriendin op bezoek ga. Angel zegt hem daarop, Oh maar ik ken die vriendin wel hoor, is helemaal niet stiekem.

Om kwart over twee, een drie kwarteer eerder dan gepland, draai ik de straat uit, op weg naar Scheveningen. Heerlijk om net wat meer tijd te hebben om in Scheveningen te komen. Ik had een filevrije dag besteld en blijkbaar op tijd want onderweg kom ik geen file tegen, op een beetje druk verkeer na bij een ongeluk. Alleen was ik vergeten ook de wegwerkzaamheden in Den Haag op te laten schorten. Al met al loop ik met een kwartier vertraging maar nog steeds een uur vroeger dan gepland uit de parkeergarage naast het Circustheater. Even een belletje met R. om te kijken waar ze al is. Ze zal rond zes uur aankomen met de tram. Dat geeft mij nog even de tijd om naar de boulevard te gaan, ik heb inmiddels best trek gekregen. Met een pizza loop ik naar het strand en geniet van de heerlijke zon, de zee, het strand, de gedachte R. dadelijk weer te zien en een heerlijke voorstelling te gaan zien.

Tegen zessen loop ik terug naar de tramhalte, bel ondertussen nog even met het thuisfront dat ik vlot en veilig ben aangekomen terwijl ik op lijn 9 wacht. Even na zes stopt lijn 9 voor mijn neus en springen er twee hyper kinderen uit met een ietwat gesloopte mamma. Even tijd voor wat knuffels waarna we met twee stuiterballetjes richting boulevard lopen om nog wat te eten. Tijdens het eten gebaart haar jongste dat hij me iets in het oor wil fluisteren. Mijn mamma is op jou... fluistert hij in mijn oor. Ik kijk zo verbaasd mogelijk terug... ze vinden het leuk om ons een beetje te plagen.

Eenmaal terug in het theater worden nog een paar zakjes met snoep gevuld en na even wachten worden we binnen gelaten voor onze backstage tour. We worden de repetitieruimte in geleid en krijgen een interessant verhaal over het onstaan van de musical en wat er niet allemaal bij komt kijken voordat het op de planken staat.

Hierna gaan we echt back- en onstage.. gelukkig zijn de gordijnen nog dicht. Ook hier weer leuke weetjes gehoord en dingen gezien waar je normaal niet bij stilstaat als je aan de andere kant van het gordijn staat.

Even later zitten we aan de andere kant, bijna midden van het podium, vooraan rij 5. Prachtige plaatsen waarbij de special effects je flink kunnen wakker schudden. In de rustige stukken van de musical is het voor de kids af en toe lastig om erbij te blijven. De jongste bivakkeert soms lekker bij me op schoot, vreemd hoe vertrouwd het kan voelen terwijl je toch een kind van iemand anders op schoot hebt. Alsof we niet anders gewend zijn.
Na een indrukwekkende show gaan zoeken we de auto op en worden de slaapplaatsen verdeeld, uitiendelijk wordt het grote luchtbed voor de kids en mag ik van de kids samen met R. op de slaapbank. Het wordt één groot slaapfeestje. Het is heerlijk om weer eens met haar in mijn armen in slaap te vallen en ook weer wakker te worden.

Als we 's morgens wakker worden is de eerste verrassing voor de oudste, voor haar verjaardag heb ik een speciale taart gemaakt, een groot hart met een ballerina, gevolgd door nog kadootjes. Hierna is het even met zijn allen de handen uit de mouwen steken om alles klaar te maken voor het feestje van de middag. We hebben zelfs nog tijd om de lekkere appeltaart van R. te maken. Onder het schillen van de appels en het maken van het deeg kunnen we nog even gezellig kletsen. Tegen twaalven komt ook de vader van de kids weer thuis en niet veel later komt ook het eerste bezoek binnenvallen.

Omdat ik 's avonds nog een surpriseparty heb voor een vriend van ons moet ik helaas weer om half twee op weg naar huis. Ook de terugwegverloopt soepel en filevrij.

En dan is het ook weer heerlijk om thuis te komen en ook daar warm onthaalt te worden.

She

Op de dag van vandaag zijn we alweer 19 jaar en wat dagen een stel...

15 april 1994 was de dag waarop we na haperende start tot de conclusie kwamen dat we elkaar wel meer dan aardig vonden. Mijn eerste liefde, mijn schat.

Een mooie gedachte, een teken van sterkte en kracht als ik terugkijk op de afgelopen 19 jaar. Prachtige tijden waarin we hebben genoten, zware tijden waarin we elkaar steunden, altijd een blik vooruit proberen te houden. En dat is ons heel goed gelukt! 

Er zijn zoveel mooie dingen die we op ons pad hebben mogen vinden....

Ik hou van jou mijn schat!

Voicemail

Vandaag had ik gewoon zin om haar stem weer eens te horen.
Het kwam gewoon zomaar in me op, lunchpauze en even een rondje lopen.
Dan kun je eigenlijk maar een ding doen, gewoon bellen.
Naam uit de contacts opvissen, niet al te lastig, en op bellen drukken.

De lichte spanning als de telefoon overgaat aan de andere kant.
Die groeit bij de gedachte haar stem zo te horen.
De telefoon gaat nog een keer over.
Mijn hart maakt een klein sprongetje van blijdschap
Nog een keer.
Zou ze opnemen?
Nog een keer gaat de telefoon over.
Zou ze de telefoon opnemen?
Nog een keer en meteen een ander geluid...

geluid van de voicemail.

Haar lieve stem vertelt me dat ze nu de telefoon even niet kan opnemen...

Ik spreek wel nog even mijn berichtje voor haar in, dat ik even haar stem wilde horen.

Maar daarmee was mijn doel toch bereikt, ik heb even haar stem gehoord.
En het was goed en mooi.

Een compliment voor de liefde

Of ik haar van het station wilde halen. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Tuurlijk, graag zelfs.
Ik wordt al beetjes blij als ik er aan denk dat we elkaar weer zien...

In dit weekend was een feestje van mijn zussie en haar tante, een feestje waar we allebei voor waren uitgenodigd. Die feestjes zijn altijd heel gezellig.

Omdat Murphy het graag zo heeft komen we met taart natuurlijk toch stipt om 11uur aan. Ik word altijd blij als mijn taartcreaties geslaagd blijken te zijn, iets dat voor mij afhangt van de ontvanger, ook al vind ik hem zelf niet perfect. Nou dat zat wel goed, de taart en wij worden zoals altijd met open armen en veel enthousiasme ontvangen.

De klok kan niet snel genoeg gaan vanaf dan. Eén uur zou ze aankomen, de NS dacht daar anders over... vierentwintig over één werd het dus. Ik maak me los van het gezelschap en vertrek met blije gedachten naar het station. Ik parkeer de auto en loop naar binnen. Al snel zie ik haar vermoeid van de treinreis en de late helse dienst de vorige avond, met een mooie roos voor de jarige in de hand, de trap aflopen. Het lijkt alsof ze opeens sneller de trap af komt wanneer ze me ziet. Eenmaal beneden sluit ik haar in mijn armen in een innige omhelzing.
Die blijft niet onopgemerkt, vanaf de trap komt een lief "ohhhh" wat blijkbaar aanstekelijk was. Het werd overgenomen door de volgenden die naar beneden kwamen en het duurde niet lang of er klonk een aanzwellend applaus.

Ons gevoel werd perfect uitgedrukt
Een compliment voor de liefde...

Snappie?

Moeilijk om te begrijpen... voor mij tenminste.

Niet van twee kunnen houden maar het wel doen, wel van twee houden... maar het niet kunnen.
Een tegenstrijdigheid die ik niet snap, maar het is ook niet aan mij om het te snappen, al zou ik het best willen snappen.

Misschien zal ik het een keer begrijpen...

Ik hou van jou

" Do you love me, Sam? - What do you think?
- Why don´t you ever say it? - What do you mean?
- I say it all the time. - You say ´´ditto.´´ That´s not the same.
- People say ´´l love you´´ all the time, and it doesn´t mean anything."

Ik hou van jou..

Mooie woorden, woorden die veel betekenen voor mij.
Hoewel er best een flink aantal mensen zijn die me heel na aan het hart liggen zijn er maar weinig tegen wie ik zonder terughoudendheid "Ik hou van jou" tegen zeg. En bij die doe ik het dan ook veelvuldig.

Het is echter niet het standaard antwoord dat ik terug geef als iemand tegen me zegt "Ik hou van jou". Ook al is dat iemand die me dierbaar is.
Dat levert soms wel eens vreemde situaties op, want dat zijn meestal degene die dan ook een "Ik hou van jou" terug verwachten.

Houden van kent vele vormen en gradaties als je het mij vraagt. Zoals ik al zei, er zijn velen die me dierbaar zijn, de ene wat meer dan de ander, maar die ene extra gradatie meer... dat zijn er maar weinig. 
Daarbij hoort een extra speciaal gevoel.

Het is ook niet echt een keuze voor me op wie ik verliefd wordt, van wie ik echt houden kan. Wel een keuze wat ik er mee doe als het gebeurt.

Mokken

Een beetje gek misschien maar soms kunnen kleine dingen je grote gebeurtenissen laten zien.

Vandaag kwam Angelique thuis met een paar nieuwe  hoognodige spijkerbroeken maar ook met 6 witte mokken.
Niet zo heel bijzonder zou je zeggen en dat zijn ze op zich ook niet.
Nou moet je weten dat ons leven de afgelopen jaren aardig op de kop heeft gestaan. Nee, niet vanwege onze ontdekkingsreis op het gebied van polyamorie maar bij een bak ellende waar ik jullie verder niet mee zal lastig vallen. Aan die bak ellende lijkt nu eindelijk een einde te komen. We zijn weer op weg naar rust, al kan dat voor ons niet snel genoeg gebeuren. We zijn op dat gebied in ieder geval bezig aan de "home-stretch" - het laatste stuk.

Wat heeft dat nou met die 6 mokken te maken hoor ik je vragen... Nou, onze kast met kopjes en mokken is nogal een allegaartje van kopjes en mokken. Toen ik daar net de 6 hagelwitte nieuwe mokken bij zette, netjes gestapeld, vooraan, naast elkaar, voelde dat als een teken. Een teken dat er weer orde komt, of liever is gekomen. We zijn bijna zover dat alles weer netjes op een rijtje staat. Tijd om weer orde op zaken te stellen. Tijd om uit de kast te gooien wat er niet meer bij past.

Tijd om te realiseren dat we er bijna zijn...

2012

Graag wil ik iedereen bedanken voor de mooie, lieve, ontroerende, gedurfde, steunende reacties en vragen op mijn blogjes de afgelopen jaren.

Het schrijven heeft me geholpen bij moeilijke tijden, me laten beseffen wat voor moois ik allemaal mag ervaren. Dat op zich is al reden genoeg voor me om hiermee door te gaan.
Voor wie het leest hoop ik dat het je ergens mee helpt en misschien alleen een glimlach, da's ook al een extraatje.

En ondanks dat op vele vlakken niet alles is verlopen zoals we gewild of zelfs maar gehoopt hadden in de afgelopen jaren is dat wel hoe het leven is. De dalen zorgen ervoor dat je de hoogte van de bergen kunt herkennen. Elk jaar is ondanks alle ellende telkens beter/mooier geweest dan het jaar ervoor. Blijven groeien, ontdekken, lachen, huilen, houden van, kennismaken en afscheid nemen, da t is waar elk jaar weer mooier van wordt. Samen met de mensen van wie we houden.

Een nieuw jaar volgt met nieuwe uitdagingen staat voor de boeg! Elk begin van een nieuw jaar zet mensen aan tot het maken van goede voornemens, om dingen te veranderen waarvan ze vinden dat ze negatief zijn. Veel mensen vallen daarna weer terug in oude gewoontes en voelen zich verslagen.

Dit jaar wil ik een ander goed voornemen aanbevelen aan iedereen.

Wees gewoon jezelf!

What can be said in New Year rhymes,

That's not been said a thousand times?

The new years come, the old years go,

We know we dream, we dream we know.

We rise up laughing with the light,

We lie down weeping with the night.

We hug the world until it stings,

We curse it then and sigh for wings.

We live, we love, we woo, we wed,

We wreathe our prides, we sheet our dead.

We laugh, we weep, we hope, we fear,

And that's the burden of a year.

- Ella Wheeler Wilcox -

Overdenkingen

Ondanks dat het hier op mijn blog nogal rustig blijft, gebrek aan stof er niet. Eerder gebrek aan wil om mijn hersenspinsels aan de letters toe te vertrouwen. Gebrek aan doorzettingsvermogen om de stukjes die ik begin af te maken. Gebrek aan het gevoel dat het waardige stukje zijn of zouden worden.

Onzin eigenlijk maar wel de gevoelens die er in mijn hoofd opkomen als ik erover denk.

Zoveel meer willen, in een periode dat er eindelijk rust komt in een aantal persoonlijke zaken. Een paar belangrijke dingen zijn of komen op de rit. Het licht in onze jarenlange tunnel komt nu wel heel dicht bij.
Soms is dat een beetje beangstigend, onbekend met hoe het zal gaan - terwijl het waarschijnlijk allemaal stukken beter zal gaan dan de afgelopen jaren. Licht dat ook weer plekjes beschijnt die donker waren en leeg blijken te zijn. Ik zie weer ruimte die op te vullen is, verzamelaar als ik ben. Voor sommige plekjes is al een bestemming gevonden andere blijven vooralsnog alleen maar zichtbaar en dat ik ook goed merk ik.


Jaren geleden zag ik de mooie film "Dead Poets Society", een van die lang verloren schrijvers heeft een stukje geschreven dat me sindsdien altijd is bijgebleven. Een stukje dat ook eigenlijk wel aardig beschrijft wat mijn innnerlijke geest wil.


"     I went to the woods because I wished to live deliberately, to front only the essential facts of life, and see if I could not learn what it had to teach, and not, when I came to die, discover that I had not lived. I did not wish to live what was not life, living is so dear; nor did I wish to practise resignation, unless it was quite necessary. I wanted to live deep and suck out all the marrow of life, to live so sturdily and Spartan-like as to put to rout all that was not life, to cut a broad swath and shave close, to drive life into a corner, and reduce it to its lowest terms, and, if it proved to be mean, why then to get the whole and genuine meanness of it, and publish its meanness to the world; or if it were sublime, to know it by experience, and be able to give a true account of it in my next excursion.  "

Henry David Thoreau, Walden
"Where I Lived, and What I Lived For"

Kracht

I saw the Angel in the marble and carved until I set her free.

Uit een diepte ongekend

Zie hoe ver je bent gekomen

Nu is geen eindpunt 

Om te stoppen met je dromen

Nu is jouw kans om aan te pakken

Wat je voor je krijgt

Om de moed niet te laten zakken

Heb jij in je de kracht

Ik kijk en ik zie

Een geweldig persoon

En zeker ook is die

Zo prachtig en buitengewoon

Al lang laat je achter

Wat je misschien bent geweest

Niemand kan van je verwachten

Dat je gaat alleen, onbevreesd

Kracht komt van samen

De vrees te verslaan

Sometimes when we touch

Gedacht dat ik het een plek kon geven

Staat ze daar voor me onverwacht

De omhelzing doet mijn wereld weer beven

Als een noodweer in de nacht

De tijd veel te min

Maar woorden heb ik niet

Het gevoel dat blijft binnen in

Daar voor wie het ziet

Een herkansing doet zich voor

Een afscheid met weinig woorden

En toch een lach van oor tot oor

Mijn gedachte in vreemde oorden

Het is nog niet voorbij

Het heeft nog geen plek

Er zit nog zoveel in mij

Dat krijgt ooit zijn eigen stek

LIFE IS TOO SHORT

to wake up in the morning with regrets.
So, love the people who treat you right,
forgive the ones who don't and
believe that everything happens for a reason.
If you get a chance, take it.
If it changes your life, let it.
Nobody said it would be easy, they just promised
IT WOULD BE WORTH IT



Harvey MacKay

De derde in een relatie

Het zal je maar gebeuren. Je wordt verliefd op iemand die al jaren in een relatie zit, het is wederzijds en er wordt besloten dat jij er bij mag komen: de monogame relatie transformeert naar een polyamoreuze relatie.

Zo begint een van de heldere stukjes op Liefde delen
Gewoon even om met iedereen te delen.

http://www.liefdedelen.nl/polyamorie/de-derde-in-een-relatie/

Tekens

Mijn hart blijft gevuld
Stroomt over

Zonder te stoppen
Blijft er liefde stromen

(On)gecontroleerd naar een overloop
Klaar om weer geleid te worden

Mijn gedachten blijven vragen
Waar het heen zal gaan

Blijven vragen
Hoe ver te gaan

Wat pik ik op
Wat gaat er aan mij voorbij

Mis ik tekens
Of staan ze op de wand

Verandering

De afgelopen maanden stond alles een beetje op een laag pitje.
Gehinderd door tekort aan verschillende dingen en een overdosis rustig aan doen. Die overdosis was wel nodig maar heel prettig is dat niet geweest.

De lange weg
Sinds lange tijd was het gelukt om voor zaterdag een dagje in te plannen. Veels te vroeg wakker en toch niet vooruit lijken te komen. Met veel moeite en zelf ingesproken moed kom ik even na half 8 de deur uit. Eerst nog tanken en een kleinigheidje voor Ryanne halen. Wanneer ik eindelijk, alles lijkt een eeuwigheid te duren, de snelweg op draai is het al na achten. De wisselende stemmingen in de liedjes op de radio maken de rit er niet korter op. Eenmaal bij Eindhoven geeft de signalering aan: A2 vanaf knooppunt Empel afgesloten. De omleiding zou mij nog ruim een half uur extra reistijd opleveren.
Zo dicht bij
Na een korte stop voor een broodje stuur ik een berichtje, nog een klein uurtje ...
Na ruim twee uur rijden is mijn hoofd er klaar mee. Gewoon afwachten en zien hoe het gaat zijn. Vanaf dan is het weer de bekende A2 - A9 - Afrit Heerhugowaard-Zuid en vliegt de tijd weer.
Ik draai de parkeerplaats op en verstuur nog even een berichtje naar het thuisfront, ik ben aangekomen. Wanneer ik heb aangebeld is de hond de eerste die me door het ruitje in de deur komt begroeten, niet lang daarna doet Ryanne de deur open. Na twee stappen doe ik de deur achter me dicht en omhelzen we elkaar. Na zo'n lange tijd haar gemist te hebben voelt dit eerste contact weer geweldig. Zin om elkaar weer los te laten lijken we niet te hebben.
Bijpraten
Bij een kopje thee en koffie praten we bij over onze gezinnen en alles wat er bij hoort. Gek dat ik ook dit soort gesprekjes heb gemist. Het doet me goed weer te weten wat er in haar wereld zo ver weg afspeelt. Hoe triviaal het ook lijkt. Terwijl we naar de supermarkt lopen voor de lunch en avondeten praten we verder. Een goed gevoel, de twijfel verdwijnt. De twijfel over hoe ik zou om kunnen gaan met, zou reageren op, het feit dat het plakkertje "geliefde" en "relatie" er van af is. Nou heb ik hoe dan ook weinig  tot niks met labeltjes en misschien is dat ook wel wat mij parten speelt. Geen geliefde, maar toch nog steeds alles voor Ryanne voelen wat ik een jaar geleden ook deed. Geen relatie, maar toch nog steeds 'houden van".
Even er tussenuit
De viskraam van "De meiden" staat op het plein en de lunch is snel gekozen. Op de terugweg raken onze handen elkaar aan, zoeken elkaar op en houden vast. Bevestiging, contact, ik zal je niet los laten. Eenmaal binnen delen we de lekkere kibbeling samen op de bank. Nog even de flessen wijn versieren en dan is het tijd voor Ryanne om naar de al geplande verjaardagen te gaan.
Ik besluit van de gelegenheid gebruik te maken om de omgeving nog wat meer te verkennen en twee geocaches op te zoeken. Mannen blijven ergens toch jongens en schatzoeken blijft leuk. De eerste leidt me naar het poldermuseum waar ik al snel de verstopte kist vind. Het museum zelf is gesloten dus het is lekker rustig. Ik bel even naar huis om te vertellen hoe het gaat en geniet nog even van de rust en de mooie omgeving. Speeltuin NAP is de volgende leuke geocache. Het eerste gedeeldte van de zoekopdracht is leuk en zal me leiden naar de plek waar ik moet zijn. Omdat het begint te regenen besluit ik naar Ryanne thuis te gaan om daar de puzzels verder op te lossen. Vriendelijk maar stil wordt ik begroet door de hond. Het regent ondertussen harder dus laat ik het zoeken voor wat het is.
Da's even schrikken
Niet lang daarna komt Ryanne ook weer thuis. We kletsen nog wat na over de verjaardag en besluiten toch maar aan het avondeten te beginnen. Even gewoon niksen op de bank voor de tv. Ik kruip tegen haar en het voelt zo vertrouwd dat ik zelfs even wegdoezel. Ik word weer wakker met een schok die ons even doet opschrikken. Omdat ik blijkbaar toch wel moe ben en nog 2,5 uur terug moet rijden besluit ik dat het verstandig is dat ik niet te laat vertrek, met tegenzin dat wel. Eenmaal weer bijgekomen van de schrik en de wollige kop is het tijd om te gaan. Ook aan mooie dagen komt een einde maar we gaan proberen dit vaker te doen. Nog een laatste knuffel in de gang en ik ben op weg. Een belletje naar huis om te melden hoe laat ik ongeveer thuis ben en het zwarte asfalt zoeft vlot onder mij door.
Denken
Onderweg tijd om te denken, de nieuwe situatie een plek te geven. Ik denk dat het er gewoon op neer komt dat ik trouw aan mijn hart en iedereen die er een plekje heeft blijf. Mijn behoeftes zijn zeer uitgebreid maar mijn houden van heeft niet alles van iedereen nodig. Mijn hart is blij met een aai, een  knuffel, een lieve lach zonder daar meer bij te willen. Dat wist ik al langer en is vandaag maar weer eens bevestigd. Wie er een labeltje op wil plakken doet zijn best maar. Het doet me goed en verder maakt het me niet uit, niet uit onverschilligheid maar uit dankbaarheid. En houden van ...
Bijna thuis
Tijdens de pitstop halverwege krijg ik nog een spontane uitnodiging. Op 20 km van mijn route naar links wachtte er een kop koffie. De volgende keer zal ik mijn pitstop eens verleggen, voor deze dag is het goed geweest en verlang ik weer thuis mijn schat in mijn armen te sluiten voor een knuffel en een kus.
En dat is ook precies wat thuis op me wacht op de bank. Nog even een berichtje naar Ryanne dat ik veilig thuis ben en dan moe maar voldaan naar bedje toe.

Het was een mooie dag.

Happy Birthday

Speciaal

Voor jou

Speciaal

Zoals je bent

Voor jou vandaag

een dag om te vieren

Voor jou vandaag

liefde van velen

Nog vele jaren 

in het verschiet

Nog vele jaren

waarin je geniet

* Happy Birthday Darling *

xXx 

Ik hou van jou

xXx

Even intern beraad

De afgelopen maanden waren zwaar in meerdere opzichten. Uiteindelijk zal alles zijn juiste plek krijgen. Sterker nog, veel dingen zijn alweer geland in de buurt van waar ze thuishoren.
Als gezin zijn de afgelopen jaren moeilijk en zwaar geweest. Als gezin waren we sterk en nu sterker dan ooit. Soms is het nodig om je trots op zij te zetten en alle hulp die je kunt krijgen met twee handen aan te pakken. En die tijd is nu. We worden geholpen en ook dat hoofdstuk zullen we als de tijd daar is gaan afsluiten.
Wat de liefde aangaat is er bij mij eigenlijk niks veranderd. Alleen de vorm is anders geworden. Meer afstand tussen mijn relatie met Ryanne en mijn basis. Niet dat dat persé slecht(er) is, maar wel anders en dus wennen.

Ook moet ik wennen aan de nieuwe liefde van Angelique. Niet dat ik daar mijn bedenkingen bij heb maar meer dat ik mijn eigen gevoelens weer even moet rangschikken en op waarde schatten. Daarover vast in een volgende blog meer...

Als ik even niet weet wat mijn woorden voor invloed op een situatie hebben lijkt het erop dat ik ervoor kies om maar even niks te zeggen, vandaar ook dat ik minder geblogd heb de laatste tijd. Dat en ik had toch echt even andere dingen om me zorgen over te maken. Gewoon even "intern beraad".

Maar zoals gezegd, alles gaat zijn plek krijgen. De rust keert weder... ook al lijkt het alsof de wereld even stil stond gaat het allemaal gewoon verder.
De rust keert weder en ik kan weer uitkijken naar mooie dingen. De toekomst met heldere blik aanschouwen.

Heropening, vervolg op "Hart in renovatie"

De klus is geklaard!

De stellages zijn afgebroken, de beschermende hoezen zijn van de meubels, het afval ligt in de container. Tijd om eens te kijken naar wat er nou eigenlijk allemaal is gedaan.

Aan de buitenkant is er weinig te zien van de verbouwing. Het ziet er wat frisser uit zo, ontdaan van wat sporen van weer en wind. Eenmaal binnen is duidelijk dat de algemene ruimtes voorzien zijn van een fris verfje.

In de kamer van Angelique is flink geschoven met het interieur. Ze heeft wat meer ruimte gecreëerd door wat spullen in opslag te doen. Ruimte voor haar nieuwe liefde R. die ze graag met zich mee neemt. Wat oude overbodige spullen zijn naar de recycling, misschien kan iemand anders er nog wat mee.

Tot dusver niet echt veel verrassingen, ware het niet dat er een interieurontwerpster is langs geweest die een rommelkamer serieus onder handen heeft genomen. Een kamer met allerhande ongebruikte meubelstukken, decoratie en wat al niet meer is compleet leeg geruimd. De kamer is ingericht als loungekamer, een plek waar iedereen even kan bijkomen. Een plek om te lachen, te praten, te genieten. Een van de opvallendste features is toch wel het grote glazen dak dat ook nog eens open lijkt te kunnen. Ideaal om het hart te luchten. Nou moet dat volgens de bouwplanner er altijd al gezeten hebben maar is me nooit opgevallen. De dames van het klusteam hebben in ieder geval hun best gedaan.
Moet wel nog even op zoek naar de gebruiksaanwijzing van het ding...

Rest mij nog slechts een dankwoord uit te spreken aan alle dames die hier aan hebben meegewerkt, Angelique, Ryanne, Erica en Miss X. !  Dank zij jullie kan ik nog meer genieten van alle mooie dingen en ik hoop dat jullie nog lang plezier hebben van jullie plekjes in mijn hart.

Hart in renovatie

Het lijkt de afgelopen dagen wel alsof mijn hart in renovatie is. Gelukkig zijn we wel open tijdens de verbouwing...

Deze week reageert mijn hart niet zoals gewoonlijk.
De meest belangrijke functies zijn er nog als vanouds, het houden van Angelique en Ryanne, de kids en iedereen die me dierbaar is. Ik reageer net even anders, het tonen van liefde en emotie lijkt vertraging op te lopen door de werkzaamheden...

Wordt er nu hard gewerkt aan een nieuwe kamer? Wordt de ontvangst groter gemaakt? Is Angelique bezig om plek te maken zodat haar nieuwe lover in haar kamer erbij past? Of wordt er gewoon opnieuw behangen in een van de kamers, dat wil nog wel eens wat overlast en troep geven.

Zodra ik ergens een lijstje van werkzaamheden vind... ben benieuwd wat er op staat. Hoop alleen dat het niet al te lang gaat duren die verbouwing...

En dan...

dan denk je dat je niks meer wilt

niks meer nodig hebt

je bent tevreden

met alles wat je hart begeert

dan kruist weer iemand je pad

een klik zonder te kennen

een gevoel zonder gebaar

gedachten zonder oorzaak

dan even terug naar af

even aarden met wat hulp

alles wat nog niet nodig is

even van me af

dan rest nog een blanco blad

wat komt moet nog geschreven worden

wat mag zijn zal zijn

en goed zal het zijn!

Dank je Angelique, voor je vertrouwen, je liefde, je zijn
Dank je Ryanne, voor je lieve woorden, je steun, je heldere gedachten
Dank jullie voor alles wat jullie voor mij zijn....

Reason, Season, or Lifetime

People come into your life for a reason, a season or a lifetime.
When you figure out which one it is,
you will know what to do for each person.

Reason
When someone is in your life for a REASON,
it is usually to meet a need you have expressed.
They have come to assist you through a difficulty;
to provide you with guidance and support;
to aid you physically, emotionally or spiritually.
They may seem like a godsend, and they are.
They are there for the reason you need them to be.
Then, without any wrongdoing on your part or at an inconvenient time,
this person will say or do something to bring the relationship to an end.
Sometimes they die. Sometimes they walk away.
Sometimes they act up and force you to take a stand.
What we must realize is that our need has been met, our desire fulfilled; their work is done.
The prayer you sent up has been answered and now it is time to move on.

SEASON
Some people come into your life for a SEASON,
because your turn has come to share, grow or learn.
They bring you an experience of peace or make you laugh.
They may teach you something you have never done.
They usually give you an unbelievable amount of joy.
Believe it. It is real. But only for a season.

LIFETIME
LIFETIME relationships teach you lifetime lessons;
things you must build upon in order to have a solid emotional foundation.
Your job is to accept the lesson, love the person,
and put what you have learned to use in all other relationships and areas of your life.
It is said that love is blind but friendship is clairvoyant.
— Unknown

22 mei 2010, een dag die mijn leven zou veranderen

Het is nog niet eens zo heel lang dat Angelique op een internetforum in contact kwam met Ryanne. Ik had wel haar naam al horen vallen en wat dingetjes over haar gehoord. Zij was al even bekend met polyamorie en had er al ervaring mee voordat ze wist dat het zo heette. Een feestje in Den Haag op uitnodiging van een gemeenschappelijke vriend was de aanleiding om elkaar voor het eerst in levende lijve te ontmoeten. Voor díé dag had ik zo goed als geen direct contact met Ryanne maar wist wel een en ander van haar gesprekken met Angelique. In de weken voor onze ontmoeting die gewoon vriendschappelijk bedoeld was wist zich een leidje van mij meester te maken. Een liedje dat voor mij bij haar ging horen ook al had ik haar nog nooit gesproken. Net als een gevoel, zonder haar te kennen.

Onuitwisbare indruk.
Met een leuk feest in het vooruitzicht gingen we naar Den Haag. Eenmaal aangekomen op onze bestemming worden we met het geluid van een echte Haagse, of is het nou Hageneese, deurbel verwelkomt. Zo'n ouderwetse drukbel die volmondig "Teeeeringggg" lijkt te roepen. Kort daarop het vrolijke gezicht van onze gemeenschappelijke vriend in de deuropening. We volgen hem naar de kleine woonkamer waar als snel het guitige gezicht van een niet al te grote vrouw ons toelacht. Er is iets aan deze vrouw dat me raakt deze dag, haar uitstraling, haar humor, haar ... zijn. Ze maakt een onuitwisbare indruk op me. Na het heerlijke avondeten maken we ons op voor het feest, het was een geweldig feest met veel leuke momenten. Ik ontdek dat ik me wel heel erg goed voel bij haar in de buurt, zo vertrouwd, zo vrij, zo geborgen als slechts één ander me kan laten voelen. Het is vreemd dat gevoel ook te hebben bij iemand anders dan je eigen partner. Ik wil ook nog niet toegeven aan dat gevoel...
Maar het is er wel!

Wederzijds.
De nachtelijke rit naar huis is gevuld met kilometers snelweg en lekkere muziek. Als we thuis aankomen wordt het al weer licht in het oosten.. Het liedje dat bij haar hoort verdwijnt niet meer uit mijn hoofd.
In de dagen daarna praten we op msn en op een gegeven moment beken ik aan Angel dat ik toch erg veel gevoelens voor Ryanne voel. Het was haar ook opgevallen, voor haar ben ik dan ook een open boek. Door het liedje te plaatsen wilde ik haar laten weten dat ze in mijn gedachten was, en dat werkte..
Wanneer ik aan Ryanne uitspreek wat mijn gevoelens voor haar zijn is ze blij, blij omdat zij het ook voelde.
Ook bij haar was de eerste ontmoeting vol van gevoelens voor mij en net als ik had ze deze voor zich gehouden. Ik kan met recht zeggen dat ik nooit heb gezocht maar gewoon iets heel moois in mijn schoot kreeg geworpen.

Een geweldige band.
Van begin af aan leken we een connectie te hebben, waar Angelique en ik elkaar aanvullen, is het Ryanne die me een spiegel voor houdt. En ik voor haar. We voelen elkaar aan, delen lief en leed. We kunnen een hele tjid doorbrengen zonder elkaar te zien en intens genieten van de momenten die ons gegeven zijn. Een band die van rubber lijkt, sterk, rekbaar, buigzaam, bestand tegen weer en wind.


Dankbaar.
Voor die dag ben ik dan ook dankbaar, en voor elke dag, elk uur, elke minuut die ons gegeven is. Dankbaar voor elke minuut die nog zal gaan komen, tot in lengte van jaren. Een van de punten van een goede relatie is dat je vooruit durft te kijken, Nu ben ik vooral dankbaar dat ik twee geweldige vrouwen in mijn leven heb waar ik nog heel ver mee vooruit wil kijken en tegelijkertijd niet te vergeten van het hier en nu te genieten.

Een dag om bij stil te staan

Het was een dag om bij stil te staan.
Precies een jaar geleden zagen we elkaar voor het eerst, om elkaar niet meer los te laten.
Een mooie gelegenheid om elkaar weer eens te zien. Zoals meestal hebben we weinig plannen gemaakt, gewoon genieten van wat is en mag zijn. Maar voor het zover is nog eerst langs Katinka om de taart voor de verjaardag van haar zoon af te geven. Om kwart over acht stap ik in de auto na thuis iedereen gedag te hebben gezegd, Angelique draait zich nog even om terwijl onze jongste nog even verder slaapt na een flesje en onze oudste zich met een filmpje op de bank heeft geinstalleerd. Na een goed uur rijden draai ik de straat in waar een leuk gezin al zit te wachten op de laatste verrassing voor je jarige. Alleen al voor de reactie zou je het al doen. De taart valt gelukkig in de smaak en krijg ik een geweldig inkijkje in een leuk gezin. Tijd vliegt als je het naar je zin hebt en het was zeker geweldig om ze te ontmoeten maar toch heb ik net iets meer zin om Ryanne op te zoeken. Zo raar... een andere keer moeten we zeker nog een keer verder kletsen.

Rust
De tweede helft van de rit gaat net zo voorspoedig als de eerste en om kwart over twaalf draai ik de auto op de parkeerplaats. Het weerzien is weer heerlijk, samen even lekker op de bank liggen, genieten van de dichtbijheid. Het weer kunnen voelen van elkaar, elkaar weer in de ogen kunnen kijken. Die heerlijke pretoogjes weer te zien. We nemen onze tijd om even wat bij te kletsen en een broodje te eten. Tijd vliegt altijd voorbij maar het is wel heerlijk. Tegen drieen gaan we op weg naar het strand, er staat een aardig briesje maar het zonnetje schijnt en langs de vloedlijn waaien we aardig uit. Een kopje koffie in een gezellig paviljoen doet ons weer even bijkomen waarna we tegen de wind in weer terug gaan naar het beginpunt.

Nog even..
Wanneer we weer terug zijn in de stad besluiten we nog even wat te gaan eten. Even niet gewoon naar huis om te eten, nog even weg. Ondanks dat de situatie bij haar thuis niet om over naar huis te schrijven is geniet ik van elk moment met haar, probeer haar daar waar mogelijk te (onder)steunen, haar even op andere gedachten te brengen. Ons jaar samen is er een met hoogte- en dieptepunten om ons heen, een jaar waarin we veel aan elkaar hebben gehad, spiegels hebben voorgehouden (gekregen) en toch hebben genoten.
Wanneer we bij het huis aankomen zijn de kids alweer thuis, even weer tijd voor mamma.


Nadat de kids op bed liggen kruipen we nog even de bank op, gewoon in elkaars armen... tot we merken dat het tijd wordt om de dag af te sluiten, nog een rondje met de hond en dan langzaam op pad...
Op tijd om de lange rit naar huis zonder al te veel moeheid af te kunnen leggen, op tijd voor haar om nog even de dag te laten bezinken.



Lijstje
Hoe gemakkelijk we tevreden zijn blijkt maar weer eens uit ons lijstje... dat zo heerlijk eenvoudig werkt! Achteraf zetten we erop wat we gedaan hebben en vinken het meteen af! Zo simpel is het gewoon, genieten van wat is, geen hoge verwachtingen, geen teleurstellingen. Achteraf heb ik op het lijstje erbij gezet haar weer even een dag met leuke afleiding te geven. Ik denk dat zij het voor mij wel wil afvinken.....

Een nieuw begin? Een kwestie van tijd...

Zaterdag was een speciale dag. Een dag waarop onze familie werd uitgebreid. 

Een vriendin die we al jaren als zus beschouwen en zo'n beetje alles van ons weet, is "officieel" door de familie geadopteerd. Ze hoort al weer meer dan 10 jaar bij ons en samen vonden we het tijd dit dan ook maar vast te leggen.

Als inleiding voor de verrassing had mijn zus kaartjes met steekwoorden gemaakt. Een gezellige en openhartige avond volgde met onderwerpen als trouw, loyaliteit, gastvrijheid en verbondenheid.

Na het laatste kaartje hebben we haar verrast met een heus "certificaat van adoptie" in de familie.

Een mooi moment.

En omdat we bij ons in de familie niet verlegen zitten om een verrassing had zij er nog een voor mij. Of ik haar getuige wil zijn bij haar trouwen volgend jaar, tja dat sla ik natuurlijk niet af.

Daarop wist onze jongste haar weer te verrassen met de vraag of zij haar peettante wil worden. En ook dat werd met veel enthousiasme ontvangen.

Kortom een avond met hoogtepunten.

Ook een avond die me aan het denken heeft gezet. Het scheelde niet veel of we waren spontaan uit de kast gekomen voor mijn kant van de familie.                  

Wat hield me dan tegen? Eigenlijk alleen de aanwezigheid van de schoonma van mijn zus. Die zou ik hier nog niet mee willen confronteren, niet dat ik me zorgen maak over haar reactie maar gewoon niet samen met de rest. Verder voelde alles goed...

De tijd is rijp. Wanneer precies weet ik nog niet maar het staat vast. We gaan mijn moeder, zus en zwager vertellen over hoe polyamorie ons leven heeft verrijkt.

Het is nog slechts een kwestie van tijd...

Zij maken het verschil - vervolg

Uit mijn voorgaande blog: Zij maken het verschil zou je de conclusie kunnen trekken dat er ongelijkheid is.
En terecht, niet omdat een van beide dames mij dierbaarder is, ik hou oprecht evenveel van beide, zij het op een iets andere manier. Maar meer omdat er ongelijkheid in de relaties zit.
Angel en ik hebben jaren geleden ervoor gekozen elkaar trouw te beloven en samen verder door het leven te gaan, een gezin te stichten. Een keuze en belofte die we beide zeer serieus nemen.
Vanuit deze sterke basis hebben wij de keuze gemaakt elkaar de ruimte te geven om meer liefde te mogen ervaren in alle openheid en eerlijkheid.
Ik zou niet graag van hierarchie spreken maar meer van opbouw, waarbij de relatie van ons gezin primair is, de basis, en een andere relatie supplementair is, een waardevolle toevoeging.
En waar blijft mijn geliefde Ryanne dan als ik de keuze zou moeten maken om af te zien van de waardevolle toevoeging? Voor altijd in mijn hart, net zoals ik voor altijd mijn appartement in het hare zal hebben. Wetend dat wij alles hebben gedaan wat mogelijk was om het te voorkomen. Dankbaar voor alle mooie ervaringen die we samen hebben mogen beleven.
Zij staat niet lager of hoger dan Angel echter de relatie met haar is een toevoeging, eentje die niet mogelijk zou zijn zonder onze stabiele basis. Een toevoeging die meer diepgang geeft aan onze basis.


Nou kan ik dus alleen spreken vanuit mijn eigen persoonlijke situatie, aangezien elke relatie anders is, een eigen dynamiek heeft. Je zou bijvoorbeeld van basis kunnen wisselen, je zou jezelf als basis kunnen zien. Uitgangspunten die waarschijnlijk een heel andere blik geven op polyamorie dan de onze.