Een nieuw begin? Een kwestie van tijd...

Zaterdag was een speciale dag. Een dag waarop onze familie werd uitgebreid. 

Een vriendin die we al jaren als zus beschouwen en zo'n beetje alles van ons weet, is "officieel" door de familie geadopteerd. Ze hoort al weer meer dan 10 jaar bij ons en samen vonden we het tijd dit dan ook maar vast te leggen.

Als inleiding voor de verrassing had mijn zus kaartjes met steekwoorden gemaakt. Een gezellige en openhartige avond volgde met onderwerpen als trouw, loyaliteit, gastvrijheid en verbondenheid.

Na het laatste kaartje hebben we haar verrast met een heus "certificaat van adoptie" in de familie.

Een mooi moment.

En omdat we bij ons in de familie niet verlegen zitten om een verrassing had zij er nog een voor mij. Of ik haar getuige wil zijn bij haar trouwen volgend jaar, tja dat sla ik natuurlijk niet af.

Daarop wist onze jongste haar weer te verrassen met de vraag of zij haar peettante wil worden. En ook dat werd met veel enthousiasme ontvangen.

Kortom een avond met hoogtepunten.

Ook een avond die me aan het denken heeft gezet. Het scheelde niet veel of we waren spontaan uit de kast gekomen voor mijn kant van de familie.                  

Wat hield me dan tegen? Eigenlijk alleen de aanwezigheid van de schoonma van mijn zus. Die zou ik hier nog niet mee willen confronteren, niet dat ik me zorgen maak over haar reactie maar gewoon niet samen met de rest. Verder voelde alles goed...

De tijd is rijp. Wanneer precies weet ik nog niet maar het staat vast. We gaan mijn moeder, zus en zwager vertellen over hoe polyamorie ons leven heeft verrijkt.

Het is nog slechts een kwestie van tijd...